Emisja papierów wartościowych krótko i długoterminowych na rynku kapitałowym do obrotu publicznego i niepublicznego

     Rynek finansowy w potocznym rozumieniu jest to miejsce, w którym dochodzi do zawierania oraz wykonywania transakcji, których przedmiotem są instrumenty finansowe. Zakup papierów wartościowych bezpośrednio od emitenta dokonywany jest na rynku pierwotnym, natomiast, gdy czynność ta nastąpi od poprzedniego właściciela wtedy zakup jest dokonywany na rynku wtórny. Na rynku pierwotnym emisja papierów wartościowych może być zrealizowana w postaci[1].

a) oferty publicznej,

b) oferty niepublicznej.

Business Angels

    Geneza powstania oraz rozwój tzw. Aniołów biznesu związana jest z rosnącym zapotrzebowaniem na kapitał, przy jednoczesnym utrudnionym do niego dostępie. Za miejsce narodzin aniołów biznesu uważa się Dolinę Krzemową w USA. Zjawisko to wywodzi się z postępowania zamożnych przedsiębiorców, którzy wzbogaciwszy się na akcjach firmy high-tech postanowili dalej inwestować swój kapitał, wspomagając tym samym pomysły innych przedsiębiorców. W europie powstała swoistego rodzaju sieć indywidualnych inwestorów, którzy wykorzystując niedofinansowanie sektora MMŚP postanowili wyjść naprzeciw temu problemowi zapełniając lukę w źródłach finansowania. W Polsce aniołowie biznesu pojawili się wraz z transformacją gospodarczą na początku lat 90. Natomiast dopiero rozwój sieci internetowej przyczynił się do zwiększenia zainteresowania ze strony przedsiębiorców tą formą finansowania[1]. 

            Działalność aniołów biznesu jest w poszczególnych krajach zróżnicowana. Utrudnia to jednoznaczne zdefiniowanie tych podmiotów. Nie mniej jednak posiadają one pewne specyficzne cechy:

·         są to osoby fizyczne,

·         odniosły sukces,

·         mają świadomość praw rządzących rynkiem,

·         akceptują ryzyko,

·         wnoszą nie tylko wkład pieniężny, ale też wiedzę.

            Zgodnie z definicją przyjętą przez Waniak-Michalak H. „aniołami biznesu (business angels) są inwestorzy indywidualni wnoszący kapitał do spółki znajdującej się na początkowym etapie rozwoju, bądź firmy wymagającej finansowania w celu realizacji strategii ekspansji. Oprócz dodatkowych funduszy, aniołowie biznesu zapewniają firmie pomoc w zarządzaniu, tworzeniu i realizacji planów strategicznych, kształtowaniu struktury organizacyjnej…”[3].

            Polska sieć aniołów biznesu dopiero podkreśla swoje znaczenie dla przedsiębiorców. W 2004 r. powstało pierwsze Polskie Stowarzyszenie Aniołów Biznesu PolBAN, które należy do Europejskiej Sieci Aniołów Biznesu EBAN. Sieć ta skupia swoją uwagę głównie na firmach, które dopiero rozpoczynają wchodzić w fazy rozwoju[4]. Zainteresowanie i świadomość istnienia aniołów w Polsce wbrew mylnym pozorom jest bardzo duże, ilość zgłaszanych biznesplanów często przekracza kilkadziesiąt miesięcznie. Drugą stroną medalu jest natomiast złe podejście do całej sprawy, wynikające z braku odpowiednich pomysłów, złego przedstawienia szans i zagrożeń wynikających z realizacji projektu czy brak elementarnej wiedzy ekonomicznej są czynnikami dyskwalifikującymi większość przedsiębiorstw ubiegających się o wzięcie pod „skrzydła anioła”. Kolejnym minusem jest ubieganie się o 100% wkład ze strony aniołów biznesu w inwestycje, co odbiega od założeń, według których przedsiębiorca powinien wnieść także wkład własny. Dla inwestora jest to zazwyczaj nie do zaakceptowania, ponieważ wiąże się to z większym, w gruncie rzeczy całkowitym przejęciem ryzyka niepowodzenia działalności. Także dla przedsiębiorcy jest to niekorzystne, ponieważ taki podział wiązałby się z utratą należności decyzyjnej oraz większości udziałów przedsiębiorstwa[5]. 

                Współpraca małych i średnich przedsiębiorstw z aniołami biznesu na pewno może wnieść wkład w wzrost gospodarczy oraz rozwój samego przedsiębiorstwa. Pomimo utraty części mocy decyzyjnych przedsiębiorca może uzyskać w zamian oprócz potrzebnych środków pieniężnych cenną wiedzę, kontakty i doświadczenie anioła, które może się okazać na wagę złota. Niestety nie każdy może skorzystać z tej pomocy. Pomimo dużego zainteresowania ze strony inwestorów, chęcią współpracy oraz zainwestowania w osoby posiadające pomysł na biznes, lub plan podjęcia inwestycji w rozbudowę istniejącego już przedsiębiorstwa w praktyce jeden do trzech projektów na sto jest realizowanych przy udziale aniołów. Wynika to z podejścia osób przesyłających zgłoszenia, często wykazujących brak przygotowania merytorycznego, małą świadomość czy po prostu niską jakość zgłaszanych projektów. Natomiast Polscy przedsiębiorcy wskazują na braki w pomocy doradczej ze strony aniołów biznesu, jednocześnie zgłaszając potrzebę utworzenia sieci bezstronnych doradców.

---

[1] Mikołajczyk B., Krawczyk, Aniołowie biznesu w sektorze MSP, Warszawa 2007. s. 49 i 50.

[2] Waniak-Michalak H., Aniołowie biznesu-alternatywne źródło kapitału dla przedsiębiorców, Euroinfo, nr 10(80), 2005, s. 12-15.

[3] Niemczycka A., Pokonać rynek wysokiego ryzyka.

[4] Waniak-Michalak H., Pozabankowe źródła finansowania małych i średnich przedsiębiorstw, Kraków 2007, s. 168-171.

Venture Capital metodą na rozwój firmy!

       

     Przyszli lub obecni właściciele firm mogą skorzystać z szeregu form źródeł finansowania działalności, zarówno w początkowej fazie, jak i na etapie rozwoju i inwestycji. Przedsiębiorca oprócz kapitałów własnych może ubiegać się o fundusze od rodziny, przyjaciół, czy też skierować swoją uwagę w kierunku banku, np. po kredyt lub pożyczkę. Obok tych form finansowania istnieje także możliwość skorzystania z funduszy venture capital (kapitał zwiększonego ryzyka) lub wsparcia ze strony aniołów biznesu.

 

Venture capital jest jedną z form finansowania przedsiębiorstw będących w fazie początkowej lub rozwoju. Wykorzystując venture capital obecni lub przyszli biznesmeni mają możliwość zrealizowania projektów, których dotychczasowa realizacja wydawała się niemożliwa do wykonania. Barykada w postaci braku dużych środków własnych czy brak wiedzy know-how zostają przełamane a ponadprzeciętny zysk jest na wyciągnięcie ręki. Kapitał zwiększonego ryzyka polega „…na zasileniu kapitałowym powstającej lub już istniejącej spółki poprzez objęcie nowej emisji akcji lub udziałów. Tym samym kapitał do firmy wprowadzany jest nie w formie kredytu czy mówiąc ogólnie „długu”, ale w formie właścicielskiej (kapitał akcyjny, udziałowy)”[1].  

Finansowanie jednak może dotyczyć wyłącznie spółek, które nie są notowane na giełdzie papierów wartościowych (GPW). Każdy zgłaszany projekt jest indywidualnie analizowany, biorąc pod uwagę partnera, firmę, potencjalnych odbiorców lub jeśli jest to nowa firma to jest przeprowadzana analiza rynku, obrazująca potencjał przedsięwzięcia. Najważniejszym kryterium branym pod uwagę przy ocenie projektu są jednak ludzie go zgłaszający. Cechy, które są oczekiwane od przyszłych współwłaścicieli to: nastawienie na osiągnięcie celu, zdolności menagera, kompetentność, wiedza z zakresu zarządzania i rachunkowości, a także odpowiednio przygotowany biznes plan i przyjęta strategia firmy[2].

Kapitał zwiększonego ryzyka charakteryzuje się skłonnościami inwestorów do inwestowania w ryzykowne przedsięwzięcia, jednocześnie oczekując wysokiego zwrotu z inwestycji. Inwestorzy najczęściej skupiają się na inwestycjach długoterminowych, rezygnując z zysku np. w postaci dywidendy do czasu zakończenia realizacji projektu. Wkład inwestora nie kończy się na przekazaniu pieniędzy w ręce wspólników, oprócz wkładu finansowego wnosi on także dużo wartą wiedzę, kontakty, doświadczenie, pełniąc rolę aktywnego wspólnika. Wycofanie z inwestycji łączy się z odsprzedażą udziałów współwłaścicielom bądź innym zainteresowanym podmiotom lub poprzez umieszczenie spółki na GPW. Venture capital skierowany jest głównie do małych i średnich przedsiębiorstw[3]. 

Odpisy amortyzacyjne

       Odpisy amortyzacyjne stanowią nierozłączny element funkcjonowania przedsiębiorstwa. Są dokonywane zarówno od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących w posiadaniu firmy jak i od środków, z których korzysta odpłatnie. Ponieważ stanowią koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności umożliwiają zmniejszenie wielkości osiągniętego dochodu do opodatkowania[1].

Amortyzacja jest to proces, w którym następuje stopniowe odtwarzanie wartości składników majątku trwałego należącego do przedsiębiorstwa. Zużycie tych składników ma charakter fizyczny, będący efektem normalnego użytkowania oraz ekonomiczny, związany z przestarzeniem się maszyn czy urządzeń. Amortyzowanie opiera się na wliczaniu w koszty działalności obliczonej wartości początkowej obiektów majątku trwałego. Celem amortyzacji jest zastąpienie nowymi, po zakończeniu fizycznego i ekonomicznego zużycia elementów wchodzących w skład majątku trwałego przedsiębiorstwa[2]. 

Odpisów amortyzacyjne i umorzeniowe dokonywane są w oparciu o zasady prawne, których należy przestrzegać. „Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowanego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania…”[3]. Zgodnie z prawem bilansowym i Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych można dokonać w miesiącu, w którym środek został przyjęty oraz w kolejnym miesiącu. Natomiast według prawa podatkowego rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych może nastąpić dopiero od miesiąca następnego po miesiącu, w którym przyjęto środek to użytkowania[4]. 

Występują dwie metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych: metoda degresywna oraz liniowa. Pierwsza z nich jest rodzajem amortyzacji przyśpieszonej i umożliwia ona w początkowym etapie podwyższenie odpisów amortyzacyjnych, natomiast po pewnym czasie na ich zmniejszenie. Taka forma jest korzystna dla przedsiębiorstw, ponieważ poprzez większe koszty działalności w postaci zwiększonej amortyzacji wpływają na obniżenie wielkości uzyskanego dochodu, który ma zostać opodatkowany. Jest to sposób dla przedsiębiorcy na poprawę płynności finansowej jego firmy. Metoda liniowa natomiast to zasadnicza metoda amortyzacji, która jest dokonywana w oparciu o stawki amortyzacyjne znajdujące się w tabelach rocznych podczas całego czasu trwania okresu amortyzacji[5]. 

Przedsiębiorca może dokonywać odpisów, co miesiąc, kwartalnie albo
na zakończenie roku podatkowego. Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w ciągu roku podatkowego, w którym rozpoczęto ewidencję przyjętych środków majątku trwałego nie może być większa od odpisów, które zostały wprowadzone w tym roku podatkowym do ewidencji. Jest to zasada obowiązująca zarówno przy metodzie liniowej i degresywnej. Obowiązkiem przedsiębiorcy jest systematyczne dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, natomiast częstotliwość odpisów jest już dobrowolna[6].

---

[1] Wolak-Tuzimek A., Determinanty rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, Warszawa 2010. s. 58. 

[2] Gmytrasiewicz M. (red.), Encyklopedia rachunkowości, Warszawa 2005, s. 27 i 28.

[3] U.o.r., art. 32, ust. 1.

[4] Kiziukiewicz T. (red.), Ustawa o rachunkowości. Komentarz, Warszawa 2011, s. 311 i 312.

[5] Wolak-Tuzimek A., Determinanty rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, Warszawa 2010, s. 58. 

[6] Kozłowska H., Amortyzacja w 2009 roku, Warszawa 2009, s. 53.

Zysk zatrzymany

     Zysk reinwestowany jest źródłem finansowania, z którego środki finansowe mogą być przeznaczane przez właścicieli spółki, według uznania. Założeniem jest, aby pozostawiony w przedsiębiorstwie zysk został zainwestowany w taki sposób, aby stopa zwrotu była wyższa, niż w przypadku, gdy akcjonariusze otrzymaliby dywidendę i zainwestowali w akcje innej spółki. Jeżeli chodzi o koszty to w przypadku zysku niepodzielonego odpowiadają one kosztowi kapitału zakładowego zwykłego[2].

         

          Wygenerowany w przedsiębiorstwie zysk netto może zostać podzielony według trzech wariantów: 

• całość zysku zatrzymana zostaje w przedsiębiorstwie i przeznaczona jest na rozwój, tzw. zysk reinwestowany lub niepodzielony; 
  
• całość zysku przeznaczona jest na wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy, tzw. zysk podzielony; 
  
• cześć zysku przeznaczona jest na wypłatę dywidend a część przeznaczona jest na dalsze inwestycje. Zysk zatrzymany w przedsiębiorstwie stanowi źródło kapitału własnego[1].

 

          

---

[1] Kusak A., Jakie są finansowe konsekwencje podziału zysku netto, http://www.infor.pl/finanse/artykuly/329845,jakie_sa_finansowe_konsekwencje_podzialu_zysku_netto.html

[2] Cenkier A., Struktura i koszt pozyskania kapitału, [w:] Szczepański J., Szyszko L., Finanse przedsiębiorstwa, Warszawa 2007, s. 341.

Formy finansowania działalności z kapitałów własnych

      Kapitał własny pełni zasadniczą funkcję dla małych i średnich przedsiębiorstw. 

          Jest to podstawowe źródło finansowania działalności firmy, pozostające bezterminowo do jego dyspozycji. Środki te stanową zabezpieczenie dla obecnych i przyszłych wierzycieli przedsiębiorstwa. Kapitały własne najczęściej wykorzystywane przez mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa zostały przedstawione w poniższej tabeli.

Kapitały własne
Źródło wewnętrzne	Źródła zewnętrzne
- zysk netto	- dopłaty wspólników
- amortyzacja	- fundusze venture capital
- przekształcenia w aktywach	- aniołowie biznesu
- przekształcenia w kapitałach	- emisja na rynku pozagiełdowym

                   

         W kolejnych postach  zostaną szerzej opisane poszczególne metody finansowanie działalności małych i średnich przedsiębiorstw m.in. z zatrzymanego zysku, odpisów amortyzacyjnych, emisji papierów wartościowych oraz poprzez fundusze venture capital.

Bariery rozwoju oraz czynniki wpływające na funkcjonowanie MMŚP

Sektor małych i średnich przedsiębiorstw odgrywa niebagatelną rolę w funkcjonowaniu i budowaniu gospodarki, biorąc pod uwagę ich potencjał ekonomiczny, wskaźniki efektywnościowe oraz szereg innych czynników. Obok pozytywnych cech i unikalnych funkcji występują także pewne ograniczenia i bariery w funkcjonowaniu, które należy zaznaczyć. Za funkcjonowanie i rozwój gospodarki odpowiada potrzeba zróżnicowanej struktury podmiotowej oraz jej dynamiczne przekształcenia. Jednostki gospodarcze, które nie dostosują się wystarczająco sprawnie do obowiązujących praw i znalezienia swojego miejsca na rynku są narażone na umieranie. Natomiast w ich miejsce pojawiają się nowe jednostki gospodarcze[1]. Jest to naturalna i nie odłączna kolej rzeczy, z której przedsiębiorca musi sobie zdawać sprawę zakładając działalność gospodarczą, oraz stosować działania zapobiegające.

Funkcjonowanie małych, średnich i dużych, a także międzynarodowych korporacji jest w krajach rozwiniętych normalną rzeczą. Duże zmiany w strukturze podmiotowej nastąpiły wraz z transformacją polskiej gospodarki w latach dziewięćdziesiątych. W przeciwieństwie do innych krajów pozostających pod wpływem ideologii socjalistycznej, w Polsce istniał i dobrze prosperował sektor drobnej wytwórczości oraz rzemiosła. Przed osiemdziesiątym dziewiątym rokiem podmioty te działały w bardzo specyficznych i trudnych warunkach gospodarczych. System rozdziału surowców według centralnego rozdzielnika powodował, że prywatni przedsiębiorcy nie mogli w sposób oficjalny zaopatrywać się w niezbędne zasoby i materiały. Podobnie ograniczenia dotyczące limitu zatrudnienia, brak akceptacji ze strony władz gospodarczych a przede wszystkim brak mechanizmów wolnorynkowych znacznie utrudniały funkcjonowanie i rozwój sektora prywatnego. Mimo istotnych przeszkód przedsiębiorcy potrafili realizować zadania, przygotowywać oferty handlowe, negocjować z kontrahentami, co przede wszystkim przełożyło się na akumulację kapitału własnego[2]. Wolne środki pieniężne pozwoliły na wejście w etap gospodarki rynkowej, co dla wielu przedsiębiorców oznaczało ogromne możliwości rozwoju. Ponadto ułatwione zostało powstawanie nowych przedsiębiorstw. 

Kapitał własny - istota i rodzaje

Kapitał własny, czyli podstawowe źródło finansowania działalności przedsiębiorstwa.

Założenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę (przedsiębiorców) stanowi moment wniesienia przez niego (nich) kapitału własnego stanowiącego od tej chwili równowartość składników majątku (aktywów) przedsiębiorstwa[1]. To pierwszy etap powstawania kapitału własnego, który od tego momentu jest przekazany do używania przez przedsiębiorstwo. Natomiast jego zwrot może nastąpić wyłącznie w przypadku likwidacji firmy. Bezterminowe oddanie kapitału oznacza prawo jej właściciela (właścicieli) do korzystania z wypracowanego zysku przez przedsiębiorstwo lub pokrycia poniesionych strat wynikających z funkcjonowania działalności[2].

„Jeżeli źródło finansowania składników majątkowych podmiotu gospodarczego występuje przez okres jego istnienia, to mamy do czynienia z kapitałem (funduszem) własnym”[3].

Kapitał (fundusz) własny stanowi dla przedsiębiorstwa stałe źródło finansowania, zabezpieczenie w przypadku zagrożenia utratą płynności finansowej, jest potwierdzeniem wypłacalności przedsiębiorstwa dla jego wierzycieli. Stanowi także zabezpieczenie dla banku potwierdzające wypłacalność przedsiębiorstwa, np. w przypadku ubiegania się o kredyt[4].

Tworzenie kapitałów własnych jest uregulowane przepisami prawnymi, odpowiednio dopasowanymi do przyjętej formy i charakteru działalności. Zasady ich tworzenia są różne, zatem ich nazewnictwo także nie posiada ujednoliconej nazwy. Biorąc pod uwagę księgową nazwę, jest to różnica między zasobami majątku rzeczowego a kapitałem obcym[5].

Klasyfikacja źródeł finansowania przedsiębiorstw z sektora MMŚP

       Aktywa trwałe oraz aktywa obrotowe stanowią aktywa przedsiębiorstwa. W celu realizowania działalności bieżącej i inwestycyjnej, przedsiębiorstwo musi posiadać odpowiednie zasoby finansowe.

        Istnienie i sprawne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jest uwarunkowane posiadaniem niezbędnych środków pieniężnych, tak, więc kapitał jest zarówno podstawą rozpoczęcia działalności gospodarczej jak również warunkiem koniecznym jej istnienia. Wielkość kapitału przedsiębiorstwa jest uzależniona od wielu czynników. Wśród najistotniejszych z nich można wyróżnić formę organizacyjno-prawną przedsiębiorstwa, ponieważ dostępność pozyskiwania i gromadzenia kapitału decyduje o szybkości rozwoju firmy. Trzeba zauważyć, że w najgorszej sytuacji są spółki cywilne oraz spółki partnerskie, gdyż są zwykle firmami małymi i w konsekwencji mają ograniczony dostęp do dużych zasobów finansowych. Spółki kapitałowe ze spółką akcyjną na czele mają o wiele większe możliwości gdyż kapitał finansowy pozyskiwany jest właśnie na rynku kapitałowym[1].
 

         Źródła finansowania działalności przedsiębiorstw można sklasyfikować w następujący sposób:

 

          Pragnąc sklasyfikować źródła finansowania przedsiębiorstw w pierwszej kolejności można dokonać podziału na wewnętrzne i zewnętrzne.

Źródła zewnętrzne jak sama nazwa wskazuje pochodzą z zewnątrz organizacji tj. od banków, inwestorów czy dostawców przedsiębiorstwa. Dzięki sprzedaży przez przedsiębiorstwo papierów wartościowych oraz innych instrumentów pieniężnych są gromadzone nadwyżki finansowe, które można wykorzystać na sprawny rozwój firmy. Kolejnym sposobem jest wykorzystanie oferty banków związanej z działalnością kredytową[2]. Ten rodzaj źródeł finansowania pozyskiwany jest na rynku finansowym: kapitałowym, pieniężnym i depozytowo-kredytowym[3].

Finansowanie działalności przedsiębiorstwa z źródeł wewnętrznych określa się mianem samofinansowania, możliwe jest ono jedynie wówczas, kiedy przedsiębiorstwo generuje zysk. Głównymi źródłami wewnętrznymi są przede wszystkim: zysk zatrzymany, amortyzacja oraz różnego rodzaju zmniejszenia aktywów[4].

Długoterminowe finansowanie w przedsiębiorstwie wiąże się z inwestycjami, których okres zwrotu przekracza rok. Głównie są to środki transportu, inwestycje w budowę lub modernizację hal produkcyjnych, magazynowych bądź zakup maszyn i urządzeń. Środki wykorzystywane na te cele, poza wkładem własnym właścicieli pochodzą także od kredytodawców oraz pożyczkodawców. Środki, które zostają pozyskane na finansowanie działalności bieżącej nieprzekraczającej okresu jednego roku nazywane są finansowaniem krótkoterminowym. Środki te wykorzystywane są do prowadzenia normalniej działalności produkcyjnej bądź usługowej, co w konsekwencji gwarantuje utrzymanie bieżącej płynności finansowej. Zasoby pieniężne pozwalają na zaspokojenie zobowiązań należnych dostawcom, usługodawcom czy pracownikom[5].

      Kapitał obcy występuje pod postacią zobowiązania, zwykle w formie pożyczek, kredytów oraz innego rodzaju zobowiązań (np. podatkowych lub zobowiązań wobec dostawców materiałów, towarów lub usług). Oddawany jest on przedsiębiorstwu do korzystania przez ściśle określony czas. Po upływie terminu określonego w umowie musi być on zwrócony wraz z odsetkami, które stanowią koszt tegoż kapitału. Jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących wykorzystania środków pieniężnych pochodzących z kapitału obcego to możliwe jest wywieranie wpływu przez dawców kapitału[6].

---

[1] Bień W., Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa, Warszawa 2000, s. 157 i 158.

[2] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 22 i 23.

[3] Chynał H., Kredyty bankowe i inne formy finansowania, s. 104 i 105.

[4] Dębski W., Rynek finansowy i jego mechanizmy. Podstawy teorii i praktyki, Warszawa 2005, s. 18-21.

[5] Duliniec A., Finansowanie przedsiębiorstwa, Warszawa 2007, s. 31.

[6] Jarocka E., Finanse przedsiębiorstw systemu bankowego budżetowego ubezpieczeń, Warszawa 2003, s. 99.

Finansowanie działalności jako jeden z głównych problemów zarządzania przedsiębiorstwem

            Procesy, jakie zachodzą w przedsiębiorstwie są zależne od posiadanego kapitału, zysków wypracowanych przez przedsiębiorstwo oraz kosztów związanych z ich osiągnięciem. 

 

             Na sukces firmy składa się wiele czynników, jednym z nich jest aspekt zarządzania finansami. Środki na założenie działalności gospodarczej, jej funkcjonowanie oraz na finansowanie przyszłych przedsięwzięć można pozyskać z różnych źródeł. Zgromadzone nadwyżki finansowe można wykorzystać na realizacje projektów, co również wymaga zdolności oceny i wyboru najlepszych z punktu widzenia ekonomicznego decyzji inwestycyjnych. W związku z tym wykazywanie się sprawnością w zarządzaniu zasobami finansowymi powinno przekładać się na wzrost wartości rynkowej przedsiębiorstwa oraz na powiększenie korzyści jego właścicieli[1]. Najczęściej wykorzystywane źródła finansowania działalności przez mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa zostały zaprezentowane na poniższym rysunku. (stan na 2011 r.)

          






              Dostęp do zewnętrznych źródeł finansowania działalności najbardziej wykazują firmy, które znajdują się w fazie rozwoju. Podobny problem może się wiązać ze wzrostem sprzedaży, czyli jednocześnie ze zwiększeniem stanu zapasów, tym samym z kosztem utrzymania tych zapasów. Zwiększeniu sprzedaży towarzyszy narastający poziom należności od odbiorców, przez co możliwa jest utrata płynności finansowej. Rodzaj działalności oraz koncepcja rozwoju przedsiębiorstwa warunkuje zapotrzebowanie na środki finansowe. Największe zapotrzebowanie na zewnętrzne źródła finansowania odnotowywane jest wśród firm realizujących koncepcje dynamicznego rozwoju. Natomiast, jeśli chodzi o firmy prowadzące działalność w sposób stabilny oraz na mniejszą skalę to potrzebują z góry określonych i skromniejszych zasobów[2].

             W odniesieniu do wielkości przedsiębiorstwa oraz innych parametrów określających jego potencjał okazuje się, że nie determinują one różnic w zakresie podejmowania decyzji finansowych. Decyzje te pełnią podstawową rolę w zarządzaniu każdym przedsiębiorstwem. Ponadto w celu osiągnięcia przewagi konkurencyjnej oraz zwiększenia udziału w rynku wszystkie firmy muszą korzystać z metod, narzędzi oraz instrumentów finansowych. Od zasobów finansowych firmy oraz zdolności ich pozyskania uzależnione jest przetrwanie przedsiębiorstwa i jego przyszły rozwój[3].

---

[1] Nowak M., Finansowanie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce i krajach Unii Europejskiej, Sulechów 2007, s. 63 i 64.

[2] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 18 i 19.

[3] Skowronek-Mielczarek A., op. cit., s. 18.