Klasyfikacja źródeł finansowania przedsiębiorstw z sektora MMŚP

       Aktywa trwałe oraz aktywa obrotowe stanowią aktywa przedsiębiorstwa. W celu realizowania działalności bieżącej i inwestycyjnej, przedsiębiorstwo musi posiadać odpowiednie zasoby finansowe.

        Istnienie i sprawne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jest uwarunkowane posiadaniem niezbędnych środków pieniężnych, tak, więc kapitał jest zarówno podstawą rozpoczęcia działalności gospodarczej jak również warunkiem koniecznym jej istnienia. Wielkość kapitału przedsiębiorstwa jest uzależniona od wielu czynników. Wśród najistotniejszych z nich można wyróżnić formę organizacyjno-prawną przedsiębiorstwa, ponieważ dostępność pozyskiwania i gromadzenia kapitału decyduje o szybkości rozwoju firmy. Trzeba zauważyć, że w najgorszej sytuacji są spółki cywilne oraz spółki partnerskie, gdyż są zwykle firmami małymi i w konsekwencji mają ograniczony dostęp do dużych zasobów finansowych. Spółki kapitałowe ze spółką akcyjną na czele mają o wiele większe możliwości gdyż kapitał finansowy pozyskiwany jest właśnie na rynku kapitałowym[1].
 

         Źródła finansowania działalności przedsiębiorstw można sklasyfikować w następujący sposób:

 

          Pragnąc sklasyfikować źródła finansowania przedsiębiorstw w pierwszej kolejności można dokonać podziału na wewnętrzne i zewnętrzne.

Źródła zewnętrzne jak sama nazwa wskazuje pochodzą z zewnątrz organizacji tj. od banków, inwestorów czy dostawców przedsiębiorstwa. Dzięki sprzedaży przez przedsiębiorstwo papierów wartościowych oraz innych instrumentów pieniężnych są gromadzone nadwyżki finansowe, które można wykorzystać na sprawny rozwój firmy. Kolejnym sposobem jest wykorzystanie oferty banków związanej z działalnością kredytową[2]. Ten rodzaj źródeł finansowania pozyskiwany jest na rynku finansowym: kapitałowym, pieniężnym i depozytowo-kredytowym[3].

Finansowanie działalności przedsiębiorstwa z źródeł wewnętrznych określa się mianem samofinansowania, możliwe jest ono jedynie wówczas, kiedy przedsiębiorstwo generuje zysk. Głównymi źródłami wewnętrznymi są przede wszystkim: zysk zatrzymany, amortyzacja oraz różnego rodzaju zmniejszenia aktywów[4].

Długoterminowe finansowanie w przedsiębiorstwie wiąże się z inwestycjami, których okres zwrotu przekracza rok. Głównie są to środki transportu, inwestycje w budowę lub modernizację hal produkcyjnych, magazynowych bądź zakup maszyn i urządzeń. Środki wykorzystywane na te cele, poza wkładem własnym właścicieli pochodzą także od kredytodawców oraz pożyczkodawców. Środki, które zostają pozyskane na finansowanie działalności bieżącej nieprzekraczającej okresu jednego roku nazywane są finansowaniem krótkoterminowym. Środki te wykorzystywane są do prowadzenia normalniej działalności produkcyjnej bądź usługowej, co w konsekwencji gwarantuje utrzymanie bieżącej płynności finansowej. Zasoby pieniężne pozwalają na zaspokojenie zobowiązań należnych dostawcom, usługodawcom czy pracownikom[5].

      Kapitał obcy występuje pod postacią zobowiązania, zwykle w formie pożyczek, kredytów oraz innego rodzaju zobowiązań (np. podatkowych lub zobowiązań wobec dostawców materiałów, towarów lub usług). Oddawany jest on przedsiębiorstwu do korzystania przez ściśle określony czas. Po upływie terminu określonego w umowie musi być on zwrócony wraz z odsetkami, które stanowią koszt tegoż kapitału. Jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących wykorzystania środków pieniężnych pochodzących z kapitału obcego to możliwe jest wywieranie wpływu przez dawców kapitału[6].

---

[1] Bień W., Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa, Warszawa 2000, s. 157 i 158.

[2] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 22 i 23.

[3] Chynał H., Kredyty bankowe i inne formy finansowania, s. 104 i 105.

[4] Dębski W., Rynek finansowy i jego mechanizmy. Podstawy teorii i praktyki, Warszawa 2005, s. 18-21.

[5] Duliniec A., Finansowanie przedsiębiorstwa, Warszawa 2007, s. 31.

[6] Jarocka E., Finanse przedsiębiorstw systemu bankowego budżetowego ubezpieczeń, Warszawa 2003, s. 99.