Zysk zatrzymany

     Zysk reinwestowany jest źródłem finansowania, z którego środki finansowe mogą być przeznaczane przez właścicieli spółki, według uznania. Założeniem jest, aby pozostawiony w przedsiębiorstwie zysk został zainwestowany w taki sposób, aby stopa zwrotu była wyższa, niż w przypadku, gdy akcjonariusze otrzymaliby dywidendę i zainwestowali w akcje innej spółki. Jeżeli chodzi o koszty to w przypadku zysku niepodzielonego odpowiadają one kosztowi kapitału zakładowego zwykłego[2].

         

          Wygenerowany w przedsiębiorstwie zysk netto może zostać podzielony według trzech wariantów: 

• całość zysku zatrzymana zostaje w przedsiębiorstwie i przeznaczona jest na rozwój, tzw. zysk reinwestowany lub niepodzielony; 
  
• całość zysku przeznaczona jest na wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy, tzw. zysk podzielony; 
  
• cześć zysku przeznaczona jest na wypłatę dywidend a część przeznaczona jest na dalsze inwestycje. Zysk zatrzymany w przedsiębiorstwie stanowi źródło kapitału własnego[1].

 

          

---

[1] Kusak A., Jakie są finansowe konsekwencje podziału zysku netto, http://www.infor.pl/finanse/artykuly/329845,jakie_sa_finansowe_konsekwencje_podzialu_zysku_netto.html

[2] Cenkier A., Struktura i koszt pozyskania kapitału, [w:] Szczepański J., Szyszko L., Finanse przedsiębiorstwa, Warszawa 2007, s. 341.

Formy finansowania działalności z kapitałów własnych

      Kapitał własny pełni zasadniczą funkcję dla małych i średnich przedsiębiorstw. 

          Jest to podstawowe źródło finansowania działalności firmy, pozostające bezterminowo do jego dyspozycji. Środki te stanową zabezpieczenie dla obecnych i przyszłych wierzycieli przedsiębiorstwa. Kapitały własne najczęściej wykorzystywane przez mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa zostały przedstawione w poniższej tabeli.

Kapitały własne
Źródło wewnętrzne	Źródła zewnętrzne
- zysk netto	- dopłaty wspólników
- amortyzacja	- fundusze venture capital
- przekształcenia w aktywach	- aniołowie biznesu
- przekształcenia w kapitałach	- emisja na rynku pozagiełdowym

                   

         W kolejnych postach  zostaną szerzej opisane poszczególne metody finansowanie działalności małych i średnich przedsiębiorstw m.in. z zatrzymanego zysku, odpisów amortyzacyjnych, emisji papierów wartościowych oraz poprzez fundusze venture capital.

Bariery rozwoju oraz czynniki wpływające na funkcjonowanie MMŚP

Sektor małych i średnich przedsiębiorstw odgrywa niebagatelną rolę w funkcjonowaniu i budowaniu gospodarki, biorąc pod uwagę ich potencjał ekonomiczny, wskaźniki efektywnościowe oraz szereg innych czynników. Obok pozytywnych cech i unikalnych funkcji występują także pewne ograniczenia i bariery w funkcjonowaniu, które należy zaznaczyć. Za funkcjonowanie i rozwój gospodarki odpowiada potrzeba zróżnicowanej struktury podmiotowej oraz jej dynamiczne przekształcenia. Jednostki gospodarcze, które nie dostosują się wystarczająco sprawnie do obowiązujących praw i znalezienia swojego miejsca na rynku są narażone na umieranie. Natomiast w ich miejsce pojawiają się nowe jednostki gospodarcze[1]. Jest to naturalna i nie odłączna kolej rzeczy, z której przedsiębiorca musi sobie zdawać sprawę zakładając działalność gospodarczą, oraz stosować działania zapobiegające.

Funkcjonowanie małych, średnich i dużych, a także międzynarodowych korporacji jest w krajach rozwiniętych normalną rzeczą. Duże zmiany w strukturze podmiotowej nastąpiły wraz z transformacją polskiej gospodarki w latach dziewięćdziesiątych. W przeciwieństwie do innych krajów pozostających pod wpływem ideologii socjalistycznej, w Polsce istniał i dobrze prosperował sektor drobnej wytwórczości oraz rzemiosła. Przed osiemdziesiątym dziewiątym rokiem podmioty te działały w bardzo specyficznych i trudnych warunkach gospodarczych. System rozdziału surowców według centralnego rozdzielnika powodował, że prywatni przedsiębiorcy nie mogli w sposób oficjalny zaopatrywać się w niezbędne zasoby i materiały. Podobnie ograniczenia dotyczące limitu zatrudnienia, brak akceptacji ze strony władz gospodarczych a przede wszystkim brak mechanizmów wolnorynkowych znacznie utrudniały funkcjonowanie i rozwój sektora prywatnego. Mimo istotnych przeszkód przedsiębiorcy potrafili realizować zadania, przygotowywać oferty handlowe, negocjować z kontrahentami, co przede wszystkim przełożyło się na akumulację kapitału własnego[2]. Wolne środki pieniężne pozwoliły na wejście w etap gospodarki rynkowej, co dla wielu przedsiębiorców oznaczało ogromne możliwości rozwoju. Ponadto ułatwione zostało powstawanie nowych przedsiębiorstw. 

Kapitał własny - istota i rodzaje

Kapitał własny, czyli podstawowe źródło finansowania działalności przedsiębiorstwa.

Założenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę (przedsiębiorców) stanowi moment wniesienia przez niego (nich) kapitału własnego stanowiącego od tej chwili równowartość składników majątku (aktywów) przedsiębiorstwa[1]. To pierwszy etap powstawania kapitału własnego, który od tego momentu jest przekazany do używania przez przedsiębiorstwo. Natomiast jego zwrot może nastąpić wyłącznie w przypadku likwidacji firmy. Bezterminowe oddanie kapitału oznacza prawo jej właściciela (właścicieli) do korzystania z wypracowanego zysku przez przedsiębiorstwo lub pokrycia poniesionych strat wynikających z funkcjonowania działalności[2].

„Jeżeli źródło finansowania składników majątkowych podmiotu gospodarczego występuje przez okres jego istnienia, to mamy do czynienia z kapitałem (funduszem) własnym”[3].

Kapitał (fundusz) własny stanowi dla przedsiębiorstwa stałe źródło finansowania, zabezpieczenie w przypadku zagrożenia utratą płynności finansowej, jest potwierdzeniem wypłacalności przedsiębiorstwa dla jego wierzycieli. Stanowi także zabezpieczenie dla banku potwierdzające wypłacalność przedsiębiorstwa, np. w przypadku ubiegania się o kredyt[4].

Tworzenie kapitałów własnych jest uregulowane przepisami prawnymi, odpowiednio dopasowanymi do przyjętej formy i charakteru działalności. Zasady ich tworzenia są różne, zatem ich nazewnictwo także nie posiada ujednoliconej nazwy. Biorąc pod uwagę księgową nazwę, jest to różnica między zasobami majątku rzeczowego a kapitałem obcym[5].

Klasyfikacja źródeł finansowania przedsiębiorstw z sektora MMŚP

       Aktywa trwałe oraz aktywa obrotowe stanowią aktywa przedsiębiorstwa. W celu realizowania działalności bieżącej i inwestycyjnej, przedsiębiorstwo musi posiadać odpowiednie zasoby finansowe.

        Istnienie i sprawne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jest uwarunkowane posiadaniem niezbędnych środków pieniężnych, tak, więc kapitał jest zarówno podstawą rozpoczęcia działalności gospodarczej jak również warunkiem koniecznym jej istnienia. Wielkość kapitału przedsiębiorstwa jest uzależniona od wielu czynników. Wśród najistotniejszych z nich można wyróżnić formę organizacyjno-prawną przedsiębiorstwa, ponieważ dostępność pozyskiwania i gromadzenia kapitału decyduje o szybkości rozwoju firmy. Trzeba zauważyć, że w najgorszej sytuacji są spółki cywilne oraz spółki partnerskie, gdyż są zwykle firmami małymi i w konsekwencji mają ograniczony dostęp do dużych zasobów finansowych. Spółki kapitałowe ze spółką akcyjną na czele mają o wiele większe możliwości gdyż kapitał finansowy pozyskiwany jest właśnie na rynku kapitałowym[1].
 

         Źródła finansowania działalności przedsiębiorstw można sklasyfikować w następujący sposób:

 

          Pragnąc sklasyfikować źródła finansowania przedsiębiorstw w pierwszej kolejności można dokonać podziału na wewnętrzne i zewnętrzne.

Źródła zewnętrzne jak sama nazwa wskazuje pochodzą z zewnątrz organizacji tj. od banków, inwestorów czy dostawców przedsiębiorstwa. Dzięki sprzedaży przez przedsiębiorstwo papierów wartościowych oraz innych instrumentów pieniężnych są gromadzone nadwyżki finansowe, które można wykorzystać na sprawny rozwój firmy. Kolejnym sposobem jest wykorzystanie oferty banków związanej z działalnością kredytową[2]. Ten rodzaj źródeł finansowania pozyskiwany jest na rynku finansowym: kapitałowym, pieniężnym i depozytowo-kredytowym[3].

Finansowanie działalności przedsiębiorstwa z źródeł wewnętrznych określa się mianem samofinansowania, możliwe jest ono jedynie wówczas, kiedy przedsiębiorstwo generuje zysk. Głównymi źródłami wewnętrznymi są przede wszystkim: zysk zatrzymany, amortyzacja oraz różnego rodzaju zmniejszenia aktywów[4].

Długoterminowe finansowanie w przedsiębiorstwie wiąże się z inwestycjami, których okres zwrotu przekracza rok. Głównie są to środki transportu, inwestycje w budowę lub modernizację hal produkcyjnych, magazynowych bądź zakup maszyn i urządzeń. Środki wykorzystywane na te cele, poza wkładem własnym właścicieli pochodzą także od kredytodawców oraz pożyczkodawców. Środki, które zostają pozyskane na finansowanie działalności bieżącej nieprzekraczającej okresu jednego roku nazywane są finansowaniem krótkoterminowym. Środki te wykorzystywane są do prowadzenia normalniej działalności produkcyjnej bądź usługowej, co w konsekwencji gwarantuje utrzymanie bieżącej płynności finansowej. Zasoby pieniężne pozwalają na zaspokojenie zobowiązań należnych dostawcom, usługodawcom czy pracownikom[5].

      Kapitał obcy występuje pod postacią zobowiązania, zwykle w formie pożyczek, kredytów oraz innego rodzaju zobowiązań (np. podatkowych lub zobowiązań wobec dostawców materiałów, towarów lub usług). Oddawany jest on przedsiębiorstwu do korzystania przez ściśle określony czas. Po upływie terminu określonego w umowie musi być on zwrócony wraz z odsetkami, które stanowią koszt tegoż kapitału. Jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących wykorzystania środków pieniężnych pochodzących z kapitału obcego to możliwe jest wywieranie wpływu przez dawców kapitału[6].

---

[1] Bień W., Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa, Warszawa 2000, s. 157 i 158.

[2] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 22 i 23.

[3] Chynał H., Kredyty bankowe i inne formy finansowania, s. 104 i 105.

[4] Dębski W., Rynek finansowy i jego mechanizmy. Podstawy teorii i praktyki, Warszawa 2005, s. 18-21.

[5] Duliniec A., Finansowanie przedsiębiorstwa, Warszawa 2007, s. 31.

[6] Jarocka E., Finanse przedsiębiorstw systemu bankowego budżetowego ubezpieczeń, Warszawa 2003, s. 99.

Finansowanie działalności jako jeden z głównych problemów zarządzania przedsiębiorstwem

            Procesy, jakie zachodzą w przedsiębiorstwie są zależne od posiadanego kapitału, zysków wypracowanych przez przedsiębiorstwo oraz kosztów związanych z ich osiągnięciem. 

 

             Na sukces firmy składa się wiele czynników, jednym z nich jest aspekt zarządzania finansami. Środki na założenie działalności gospodarczej, jej funkcjonowanie oraz na finansowanie przyszłych przedsięwzięć można pozyskać z różnych źródeł. Zgromadzone nadwyżki finansowe można wykorzystać na realizacje projektów, co również wymaga zdolności oceny i wyboru najlepszych z punktu widzenia ekonomicznego decyzji inwestycyjnych. W związku z tym wykazywanie się sprawnością w zarządzaniu zasobami finansowymi powinno przekładać się na wzrost wartości rynkowej przedsiębiorstwa oraz na powiększenie korzyści jego właścicieli[1]. Najczęściej wykorzystywane źródła finansowania działalności przez mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa zostały zaprezentowane na poniższym rysunku. (stan na 2011 r.)

          






              Dostęp do zewnętrznych źródeł finansowania działalności najbardziej wykazują firmy, które znajdują się w fazie rozwoju. Podobny problem może się wiązać ze wzrostem sprzedaży, czyli jednocześnie ze zwiększeniem stanu zapasów, tym samym z kosztem utrzymania tych zapasów. Zwiększeniu sprzedaży towarzyszy narastający poziom należności od odbiorców, przez co możliwa jest utrata płynności finansowej. Rodzaj działalności oraz koncepcja rozwoju przedsiębiorstwa warunkuje zapotrzebowanie na środki finansowe. Największe zapotrzebowanie na zewnętrzne źródła finansowania odnotowywane jest wśród firm realizujących koncepcje dynamicznego rozwoju. Natomiast, jeśli chodzi o firmy prowadzące działalność w sposób stabilny oraz na mniejszą skalę to potrzebują z góry określonych i skromniejszych zasobów[2].

             W odniesieniu do wielkości przedsiębiorstwa oraz innych parametrów określających jego potencjał okazuje się, że nie determinują one różnic w zakresie podejmowania decyzji finansowych. Decyzje te pełnią podstawową rolę w zarządzaniu każdym przedsiębiorstwem. Ponadto w celu osiągnięcia przewagi konkurencyjnej oraz zwiększenia udziału w rynku wszystkie firmy muszą korzystać z metod, narzędzi oraz instrumentów finansowych. Od zasobów finansowych firmy oraz zdolności ich pozyskania uzależnione jest przetrwanie przedsiębiorstwa i jego przyszły rozwój[3].

---

[1] Nowak M., Finansowanie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce i krajach Unii Europejskiej, Sulechów 2007, s. 63 i 64.

[2] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 18 i 19.

[3] Skowronek-Mielczarek A., op. cit., s. 18.

Bariery rozwoju oraz czynniki wpływające na funkcjonowanie MMŚP

Sektor małych i średnich przedsiębiorstw odgrywa niebagatelną rolę w funkcjonowaniu i budowaniu gospodarki, biorąc pod uwagę ich potencjał ekonomiczny, wskaźniki efektywnościowe oraz szereg innych czynników. Obok pozytywnych cech i unikalnych funkcji występują także pewne ograniczenia i bariery w funkcjonowaniu, które należy zaznaczyć. Za funkcjonowanie i rozwój gospodarki odpowiada potrzeba zróżnicowanej struktury podmiotowej oraz jej dynamiczne przekształcenia. Jednostki gospodarcze, które nie dostosują się wystarczająco sprawnie do obowiązujących praw i znalezienia swojego miejsca na rynku są narażone na umieranie. Natomiast w ich miejsce pojawiają się nowe jednostki gospodarcze[1]. Jest to naturalna i nie odłączna kolej rzeczy, z której przedsiębiorca musi sobie zdawać sprawę zakładając działalność gospodarczą, oraz stosować działania zapobiegające.

Funkcjonowanie małych, średnich i dużych, a także międzynarodowych korporacji jest w krajach rozwiniętych normalną rzeczą. Duże zmiany w strukturze podmiotowej nastąpiły wraz z transformacją polskiej gospodarki w latach dziewięćdziesiątych. W przeciwieństwie do innych krajów pozostających pod wpływem ideologii socjalistycznej, w Polsce istniał i dobrze prosperował sektor drobnej wytwórczości oraz rzemiosła. Przed osiemdziesiątym dziewiątym rokiem podmioty te działały w bardzo specyficznych i trudnych warunkach gospodarczych. System rozdziału surowców według centralnego rozdzielnika powodował, że prywatni przedsiębiorcy nie mogli w sposób oficjalny zaopatrywać się w niezbędne zasoby i materiały. Podobnie ograniczenia dotyczące limitu zatrudnienia, brak akceptacji ze strony władz gospodarczych a przede wszystkim brak mechanizmów wolnorynkowych znacznie utrudniały funkcjonowanie i rozwój sektora prywatnego. Mimo istotnych przeszkód przedsiębiorcy potrafili realizować zadania, przygotowywać oferty handlowe, negocjować z kontrahentami, co przede wszystkim przełożyło się na akumulację kapitału własnego[2]. Wolne środki pieniężne pozwoliły na wejście w etap gospodarki rynkowej, co dla wielu przedsiębiorców oznaczało ogromne możliwości rozwoju. Ponadto ułatwione zostało powstawanie nowych przedsiębiorstw. 

Obecnie w Polsce rozwój przedsiębiorczości jest mocno ograniczony. Przeciętny przedsiębiorca rozpoczynając działalność na swojej drodze napotyka wiele barier i przeszkód momentami nie do przezwyciężenia, co w wielu przypadkach skutkuje upadłością już w pierwszym roku działalności. Wiele firm z sektora MMŚP nie mogąc poradzić sobie z napotkanymi trudnościami zawiesza swoją działalność deklarując chęć podjęcia jej w przyszłości (znaczna część z nich prawdopodobnie nigdy do niej nie powraca). Przyczyn hamowania rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw można się doszukiwać zarówno po stronie otoczenia rynkowego jak również samych przedsiębiorstw. Sprowadza się to głownie do niechęci ze strony przedsiębiorców do współpracy z instytucjami i samorządami terytorialnymi[3]. Ponadto zdaniem przedsiębiorców warunki do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce są trudne. W badaniach przeprowadzony przez TNS Polska (OBOP) aż 70% przedsiębiorców odpowiedziało, że warunki do prowadzenia firmy są „raczej trudne” i „bardzo trudne”. Poniższej przedstawiono kompletny schemat opinii przedsiębiorców.

Wśród różnorodnych klasyfikacji barier rozwoju sektora MMŚP znajduje się klasyfikacja dzieląca bariery na: prawne, ekonomiczne, zarządzania, edukacyjne i społeczne[4].

Bariera prawna odnosi się do bardzo niestabilnego systemu ustawodawstwa polskiego oraz do nieefektywnej ochrony praw autorskich w tym znaków towarowych, praw patentowych czy oznaczeń geograficznych. Niestabilność polskiego prawodawstwa wiąże się przede wszystkim z częstymi zmianami wprowadzanymi do ustaw regulujących działalność rynkową, oraz brakiem przepisów wykonawczych. Ponadto nowo uchwalone akty prawne zawierają wiele sprzeczności, błędów i luk prawnych. Przeciętny przedsiębiorca nie odnajduje się w tak skomplikowanym i niestabilnym systemie prawny[5]. Odnosi się to też do systemu fiskalnego. Wielu przedsiębiorców uważa, że przepisy dotyczące podatków pośrednich tj. VAT-u i akcyzy oraz podatków bezpośrednich od działalności gospodarczej to jest PIT i CIT są nieczytelne i zawiłe. W związku z powyższym prowadzenie działalności gospodarczej staje się coraz bardziej ryzykowne i kosztowne. Generowanie kosztów w przedsiębiorstwie wpływa na obniżenie konkurencyjności[6]. Nieskuteczność polskiego prawa w zakresie ochrony znaków towarowych wiąże się z tym, że kopiuje się wiele produktów marek zagranicznych i krajowych. Trudność dochodzenia do swoich praw potęguje długi czas i zawiłość postępowania sądowego[7]. 

 Na funkcjonowanie przedsiębiorstwa wpływa także bariera ekonomiczna. Związana jest ona głównie z podejmowaniem i prowadzeniem działalności, tzn. z kosztami pozyskiwania zewnętrznych źródeł finansowania, sposobami zabezpieczania zwrotu obcych kapitałów, procedurami pozyskiwania zewnętrznych kapitałów, czy warunkami ubiegania się o zamówienia publiczne[8].

Poważną barierą, która może negatywnie wpłynąć na wykorzystywanie źródeł finansowych przez MMŚP jest poziom świadomości kadry zarządzającej oraz właścicieli. Brak odpowiedniej wiedzy, zdolności oraz umiejętności wykorzystywania informacji na temat dostępności źródeł finansowania zewnętrznego mogą negatywnie wpłynąć na funkcjonowanie tego przedsiębiorstwa[9].

Ograniczenia edukacyjne są poważnym czynnikiem hamującym wzrost przedsiębiorstw. Wiąże się to z tym, że już na etapie nauczania w szkołach wyłania się wiele niedociągnięć w systemie kształcenia. Obecnych pokoleń nie uczy się metod i technik wyszukiwania informacji a zwłaszcza umiejętności ich przetwarzania. W dobie gospodarki opartej na wiedzy ludzie nie mają wykształconych systemów zdobywania i pogłębiania umiejętności[10].

Bariera społeczna wynika z ugruntowanych w społeczeństwie stereotypów na temat własności prywatnej i przedsiębiorców. Duży odsetek osób utożsamia przedsiębiorcę z ciemiężcą i wyzyskiwaczem. Brak akceptacji politycznej dla pracy na własny rachunek dodatkowo hamuje wzrost firm[11].     

---

[1] Łuczka T., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Szkice o współczesnej przedsiębiorczości, Poznań 2005, s. 30.

[2] Wolak-Tuzimek A., Determinanty rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, Warszawa 2010, s. 114.

[3] Łuczka T., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Szkice o współczesnej przedsiębiorczości, Poznań 2005, s. 30.

[4] Tamże, s. 30.

[5] Starczewska-Krzysztofek M., Bariery rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, „Indos” 2008, nr 4(28), s. 2.

[6] Łuczka T., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Szkice o współczesnej przedsiębiorczości, Poznań 2005, s. 30 i 31.

[7] Wolak-Tuzimek A., Determinanty rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, Warszawa 2010, s. 114.

[8] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 17.

[9] Wolak-Tuzimek A., Determinanty rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce, Warszawa 2010, s. 112 i 113.

[10] Skowronek-Mielczarek A., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Źródła finansowania, s. 10 i 11.

[11] Łuczka T., Małe i średnie przedsiębiorstwa. Szkice o współczesnej przedsiębiorczości, Poznań 2005,
s. 27.

Rola MMŚP w gospodarce Polski i Unii Europejskiej

              W literaturze podkreśla się niebagatelną rolę, jaką odgrywa sektor MMŚP w gospodarkach całego świata w tym w gospodarce Polski. Zwłaszcza w okresie przemian ustrojowych to właśnie małe i średnie przedsiębiorstwa były siłą napędową transformacji z gospodarki centralnie planowanej do rynkowej. W okresie PRL-u i po jego upadku powstała swoistego rodzaju luka rynkowa, z powodzeniem odnalazły się w niej małe przedsiębiorstwa. Mówiąc o uwarunkowaniach, które przyczyniły się do tak dużego wzrostu MMŚP należy wymienić trzy procesy: liberalizację, prywatyzację i urynkowienie. W kolejnych latach następował dalszy wzrost liczby małych przedsiębiorstw oraz ich rozwój aż do momentu wyczerpania się możliwości rozwojowej, jaką dawała transformacja ustrojowo – gospodarcza. Przedsiębiorstwa ze względu na swoje charakterystyczne cechy w tym elastyczność, chęć uczenia się, były w stanie poszukiwać i wykorzystywać nowe szanse[1]. Dotyczyły one między innymi pozyskiwania nowych źródeł finansowania, po pełnym urynkowieniu gospodarki, w tym skomercjalizowaniu banków pojawiły się możliwości pozyskania kapitału np. leasing czy faktoring[2].

            Małe i średnie przedsiębiorstwa stanowią trzon gospodarek krajów rozwiniętych, na całym świecie sektor ten stanowi ponad 90% wszystkich przedsiębiorstw. W Unii Europejskiej jest to ponad 99% z 18 milionów przedsiębiorstw. W 2008 roku według danych GUS-u w Polsce było zarejestrowanych w rejestrze REGON 4,1 mln przedsiębiorstw, z czego około 1,67 mln działa aktywnie. Wynik ten plasuje Polskę na wysokim szóstym miejscu wśród innych krajów UE. Wyżyj uplasowały się jedynie Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Hiszpania i Włochy[3]. Dane obrazuje poniższy wykres.